Un capèl de largas alas, una saca sus l’espatla, quatre pelhas pels personages ; los elements totes del contaire sus l’empont.
Un nas de dalha pas picada, una mostacha de rastol, dos uèlhs pichòts de mandroseta, afirolats coma brandons al canton de la cleda.
Es pas un perdigal de la darnièra pluèja, lo Clamenç !
Una revista en règla de l’actualitat al pas de raïòla, que val plan mai qu’una serada als « Dos Ases »… mai se se parla del Olimpià !
Tot i passa ; dins una lenga naturala, de los que l’an chucada al brèç ; del cap de l’an fins a Nadal, en virant totes los vira-colhons del mond, vesem lispar tot çò que fa la nòstra vida vidanta : nòstres espers e nostre amarum…
Pas de bramadis ; tot en finessa ; tot en coquinaria, de las causas grèvas a las farivòlas.
Erem acostumats a mai de demonstracion « fisica » de la part de Clamenç… mas, erem joves, el tanben… Ara, per un còp, una mena nòva « d’intimisme » grèva pas res, al contrari, al jòc d’escena qu’es reglat coma de papièr-musica e encara mens al texte qu’i manca pas un buf !
Clamenç a pas cambiat. Es pas a las esperras ! Es totjorn a l’espera … e vos i espera !
Sant Joan de Gardonenca lo 29 de Setembre de 2019
Miquèl Decòr.